به گزارش خبرورزشی، پس از ناکامی برابر بولونیا و میلان در جام حذفی، اینزاگی برابر رم نیز شکست خورد: مسیر قهرمانی در سری‌آ بیش از پیش دشوار شد. در لیگ قهرمانان، چهارشنبه شب باید دست به معجزه زد.
دیروز ماراتن لندن برگزار شد و این مقایسه را برجسته‌تر کرد: اینتر همچون دورانـدو پیـتری، شیرینی‌پز کوچک کارپی که در ماراتن المپیک لندن ۱۹۰۸ چند قدم مانده به خط پایان فرو ریخت و دل ملکه را به رحم آورد، از پا افتاد. اینتر برابر سه خط پایان فروپاشید: جام حذفی از دست رفت؛ قهرمانی لیگ پس از شکست برابر رم و فرار ناپولی به فاصله سه امتیاز تقریباً ناممکن شد؛ و دشوار بتوان باور کرد که نرآتزوری‌ها، با این حال روحی و جسمی، توان رقابت با شادابی لامین یامال و بارسلونای سرمست از پیروزی در ال‌کلاسیکو را در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان داشته باشند. پس از شاهکار برابر بایرن مونیخ، ناگهان چراغ خاموش شد. سه شکست پیاپی بدون حتی یک گل زده: برابر بولونیا، میلان و رم. آماری که از سال ۲۰۱۲ و دوران کلودیو رانیری در اینتر بی‌سابقه بود. اینتر دو سال بود که در سری‌آ دو دیدار متوالی را نمی‌باخت؛ دو سال بود که پنج مسابقه پیاپی گلی دریافت نکرده بود. آماری که اکنون نشانه بحران است. گویی قیچی‌برگردان ارسولینی در دقیقه ۹۴ دیدار بولونیا-اینتر، آخرین اتصال را قطع کرده باشد. خاموشی کامل. اینزاگی اکنون باید شاهکاری فنی-روانی خلق کند تا اندک نیروی باقیمانده را از ته دیگ بیرون بکشد و در راه لیگ قهرمانان و تعقیب ناپولی به میدان آورد.
رانیری و سوله
فراتر از اشتباهات اینتر، رم سزاوار ستایش است. با ثبت هجدهمین بازی بدون شکست، از لاتزیو پیشی گرفت و دوشادوش بولونیا قرار گرفت که امروز بازی دارد. فارغ از نتایج رقبا، رؤیای رم برای لیگ قهرمانان زنده مانده؛ چراکه کاری نو کرد: پیروزی در مصاف مستقیم، چیزی که این فصل - جز در دربی رفت - محقق نشده بود. آنان که کار نو کنند، بیشتر رؤیا می‌بافند. رم همچنین رکوردی زمانی را شکست: از اکتبر ۲۰۲۲ اینتر را نبرده بود؛ از دسامبر ۲۰۱۹ موفق به بسته نگه‌داشتن دروازه مقابل نرآتزوری‌ها نشده بود. قهرمان سن‌سیرو، ماتیاس سوله بود که در اوج شکوفایی، بهترین بازیکن میدان شد؛ اما نقش کلیدی‌تر را کلودیو رانیری با تدبیر روشن خود ایفا کرد. اندیشه‌ای ساده همچون «تخم مرغ کلمب»:
«نباید با “اینتر” بازی کنم، بلکه با “این” اینتر باید روبه‌رو شوم.»
یعنی نه تیم قهرمانی که در بازی رفت در المپیکو پیروز شد، بلکه تیمی خسته، زخم‌خورده از بولونیا و دربی جام حذفی، بدون باستونی، مخیتاریان، دامفرایس و تورام. نه دیوار دفاعی متشکل از هافبک‌های تدافعی که بسیاری انتظارش را داشتند، بلکه با پارِدس روی نیمکت و دو مهاجم (شومورودوف و دووبیک) پشتیبانی‌شده توسط پیله‌گرینی و سوله. رم با شهامت و کیفیت به میدان آمد تا اینتر را عقب نکشد، حتی اگر خسته باشد. سر کلودیو تصمیم گرفت در ضدحملات حمله کند تا اینتر را بیشتر فرسوده کند. و حق با او بود.
بدتر از دربی
نیم‌ساعت نخست، اینتر به طرز چشمگیری کند و بی‌رمق بود. تیمی که گویی در وقت اضافه دوم بازی می‌کند، حال آنکه مسابقه تازه آغاز شده بود. فقط پاس‌های کوتاه، رو به عقب یا افقی. هیچ تلاشی برای شکستن خطوط یا تغییر سرعت دیده نمی‌شد. بدتر آنکه ستون‌های تیم یعنی دی‌مارکو، بارلا، چالهان‌اوغلو و لائوتارو، بیش از همه افت کرده بودند. اگر در نیمه نخست دربی، اینتر فرصت‌های زیادی ساخته بود، اینجا فقط یک ضربه آزاد ضعیف از دی‌مارکو به ثبت رسید. رم، با سرعتی کاملاً متفاوت، پیش از زدن گل برتری در دقیقه ۲۲، یکبار دروازه زومر را تهدید کرده بود. سوله جرقه حمله را زد و خود پس از اشتباه دوگانه کارلوس آگوستو، کار را تمام کرد. کارلوس با تکلی درخشان بخشی از اشتباهش را با دفع گل حتمی شومورودوف جبران کرد. کریستانته نیز یک موقعیت عالی را از دست داد. خستگی فیزیکی پس از ۵۲ بازی (در برابر ۳۷ بازی ناپولی)، فرسودگی روانی ناشی از حضور مداوم در کورس قهرمانی، و ناامیدی پس از دربی، همه در چهره محو شده اینتر موج می‌زند. در ریشه ماجرا نیز بازاریابی نقل‌وانتقالاتی قرار دارد که ذخیره‌های ناکارآمدی چون طارمی و زیلینسکی را به جای خریدهای کلیدی کونته چون بونجورنو و مک‌تومینای به ارمغان آورد.
یک پنالتی نادیده‌گرفته‌شده
در نیمه دوم، اینتر سعی کرد با ته‌مانده جان و غیرت، حمله کند. رم عقب نشست و مترصد ضربه‌زدن در ضدحمله شد. ابتدا پیسیلی و سپس دووبیک فرصت کشتن بازی را از دست دادند. ضربه سر دامفرایس، که با استقبال گرم سان‌سیرو به میدان آمد، دومین و آخرین شوت در چارچوب اینتر بود. آمار شوت‌های در چارچوب، ۷-۲ به سود رم بود. فرصت طلایی که بارلا از یک متری از دست داد، بهترین نماد وضعیت کنونی اوست.
قضاوت داور فابری نیز با حال و روز اینتر همسو بود؛ چراکه در دقایق پایانی، پنالتی آشکار ان‌دیکا روی بیسکک نادیده گرفته شد. پدرسالار رانیری وداعی باشکوه با سن‌سیرو داشت. اینزاگی اکنون باید در معبد موقت مونتژوئیک در بارسلونا برای رستاخیز اینتر تلاش کند.
