تیم ویجیاتو: چه بازی رو به دوست‌های غیرگیمرمون معرفی می‌کنیم تا به این دنیا واردبشن؟

به نظرم در قدم اول می شه به بازی هایی فکر کرد که یادگیری شون ساده است و اصل لذتشون به اینه که با یک یا چند نفر دیگه بازی کرد. یعنی یه بازی باشه که راحت بشه به خاطرش تو سر و کله همدیگه زد. مثلا مورتال کامبت، کرش تیم ریسینگ/ماریو کارت، سوپر اسمش بروز و بازی های مشابه، و شایدم فیفا (اینکه میگم شاید به خاطر اینه که به نظرم یادگیری فیفا برای آدم تازه وارد و غیرفوتبالی سخت تر از اون بازی های دیگه هست).

شاید در قدم دوم بازی هایی که سطح تعامل یا سرعت واکنش عجیب غریبی از بازیکن انتظار ندارن. مثلا بازی های داستان محوری مثل بازی هایی که امثال Telltale و Dontnod و Quantic Dream ساختن.

در درجه سوم هم بازی هایی که خیلی خوشگل و سینمایی و جذابن، یعنی اونایی که سطح پروداکشنشون با فیلمای هالیوودی برابری می کنه. مثلا فرنچایزهای پلی استیشن (مخصوصا بازی های ناتی داگ)، یا شاید هم یوبیسافت. قاعدتا بازی های راکستار گیمز رو هم باید جزو این دسته قرار بدیم، ولی حس می کنم اکثر آدمایی که حتی اندکی به ویدیو گیم علاقه دارن، حداقل یه GTA تو زندگی شون بازی کردن و نیازی به پیشنهاد ما ندارن.

در نهایت هم به لطف استودیو Hazelight و امثال It Takes Two، این بازی ها بهترین راه هستن که شخص مهم زندگی تون که احتمالا گیمر نیست رو گیمر کنید!

من خیلی ها رو دیدم که به کل تصور اشتباهی از بازی های ویدیویی دارن. یه عده میگن که بازی های ویدیویی باعث خشونت میشه و یه سری دیگه هم میگن که بازی کردن وقت تلف کردنه مثلا باید بریم جاش کتاب بخونیم و از این حرف ها. معمولا تصور من از این افراد اینه که کاملا از دنیای بازی های ویدیویی بی خبرن و هیچ ایده ای از عمقی که این سرگرمی داره ندارن. من چه به این افراد، چه به دوست هایی که علاقه دارن با بازی های ویدیویی آشنا بشن، بازی های ایندی یا مستقل تاثیرگذار پیشنهاد می کنم. این بازی ها معمولا خیلی ساده و سرراست تر از بازی های دیگه هستن و علاوه بر اون، داستان هایی دارن که به یادشون می مونه. بازی هایی مثل Journey یا Inside یا حتی آثار خاص تری مثل What Remains of Edith Finch یا Firewatch، قصه هایی دارن که نمونه ش رو توی سینما و یا حتی کتاب هم کم می بینیم و این بازی ها ثابت می کنن که بازی های ویدیویی بیش از رقابت های آنلاین و گذران وقت، حرف برای گفتن دارن.

بازی های دو نفره برای صرفا معرفی صنعت به دوست های غیر گیمرمون، حداقل تو تجربه ی من، به شدت موثر واقع می شن. از بین همشون شاهکارهای جوزف فارس چون کاملا حول محور یک تجربه دو نفره هستن، حس و حال به شدت بهتری دارن. از بین تمام ساخته های استودیو فارس هم به نظرم It takes two از اونجایی که المان های گیم پلی سنگین به مراتب کمتری داره، بهترین گزینه به حساب میاد. البته که در نهایت اکثر بازی های امروز درجه ی سختی Give Me a Story دارن و همشون به لطف تنظیمات دسترسی، می تونن توسط اکثر افراد تجربه بشن.