حسن زاده زمستان سال ۱۳۸۸ در گفت وگویی جنجالی با خبرورزشی صراحتا اعلام کرده بود چند بازیکن بزرگ استقلال در دربی معروف اسفند ۱۳۷۰ به بقیه نفرات گفتند حرمت علی پروین را حفظ کرده و به پرسپولیس کمتر گل بزنند! او تابستان سال ۱۳۹۱ این ماجرا را در خبرورزشی کاملا باز کرد. بد نیست به خلاصه حرف های آقا رضا که ۲۵ مرداد ۹۱ منتشرش کردیم، نگاه کنید:
- سال ۱۳۶۷ یک نفر از طرف آقای پورحیدری دنبالم آمد و پیغام داد که به استقلال بروم. از بچگی استقلالی بودم و در تیم نوجوانان این باشگاه هم حضور داشتم ولی به خاطر دور بودن محل تمرین، به راه آهن رفتم و وقتی منصور پورحیدری دنبالم فرستاد، بازیکن تیم راه آهن بودم. پیشنهاد استقلال که آمد، معطل نکردم و به این تیم پیوستم.
- جالب این که اسفند همان سال ۶۷ در دربی جام حذفی برای اولین بار با پیراهن استقلال به میدان رفتم. مسابقه ای که متأسفانه در ضربات پنالتی به پرسپولیس باختیم.
- در دربی پاییز سال ۶۸ استقلال به اندازه انگشتان دو دست موقعیت داشت اما نتوانست گل بزند و در نهایت یک بر صفر باختیم. همان دیداری که رضا عابدیان گل زد. در آن مقطع خیلی ها می گفتند گل عابدیان آفساید بوده اما به نظرم این طور نبود. همان طور که گل صمد مرفاوی در خرداد ۱۳۶۹ نیز آفساید نبود و مرتضی فنونی زاده خط آفساید را پر کرده بود.
- دربی خرداد سال ۶۹ که فینال اولین لیگ باشگاهی بعد از انقلاب بود، با دوران سربازی من همزمان شده و یک فرمانده پرسپولیسی داشتیم به نام عادلخانی که قبل از مسابقه برایم شیفت نگهبانی رد کرد. بهش گفتم آقا امروز دربی داریم. اجازه بده من برم ولی گفت اگر رفتی سه ماه اضافه خدمت می خوری! به این ترتیب صبح روز دربی با ساک ورزشی رفتم پادگان ولی آقای پورحیدری در ورزشگاه منتظرم بود. چند ساعت قبل از مسابقه همان فرمانده پرسپولیسی لطف کرد و من را به استادیوم آزادی رساند. وقتی رسیدم که بچه ها داخل رختکن بودند ولی بازی کردم و در نهایت مسابقه را دو بر یک بردیم.
- فرشاد پیوس بازیکن بسیار بزرگی است که هیچ کس نمی تواند منکر توانایی هایش شود اما در مقطعی که من برای استقلال بازی می کردم، فقط یک بار توانست به ما گل بزند. همان دربی معروف زمستان سال ۶۹. فرشاد گل زن قهاری بود و باید مهار می شد به همین خاطر قبل از دربی اول سال ۱۳۷۰ منصور پورحیدری به من ماموریت داد او را مهار کنم. در مورد چنین بازیکن توانمندی یارگیری منطقه ای معنا نداشت و باید داخل زمین سایه به سایه او حرکت می کردم. شاید باورتان نشود ولی در یکی از دربی هایی که مامور مهار پیوس بودم، پس از پایان مسابقه دو کیلو وزن کم کرده بودم.
- دربی دوم سال ۱۳۷۰ در اسفند ماه برگزار شد و همان مسابقه ای بود که حرف و حدیث پیدا کرد. در آن مقطع علی آقا پروین به طور همزمان سرمربی پرسپولیس و تیم ملی بود. پروین شناسنامه فوتبال ماست و در آن زمان حفظ حرمت بزرگترها بسیار پررنگ بود. ما تا دقیقه ۱۵ با دو گل از پرسپولیس جلو بودیم و اگر حمله می کردیم، بدون شک احتمال این که گل های بیشتری می زدیم هم افزایش می یافت. قطعا اگر استقلال بازی را ۴ بر صفر می برد بهتر از این بود که دو بر صفر ببرد ولی نتایج گذراست و آن چه می ماند، حفظ حرمت اشخاص است. ما در دربی اسفند ۷۰ حرمت علی پروین را نگه داشتیم و الان هم معتقدم چقدر حرکت درستی کردیم (استقلال آن بازی را با حساب دو-صفر برد)
- دربی سال ۱۳۷۳ که کتک کاری شد را در کویت از تلویزیون دیدم چون آن زمان در ایران فوتبال بازی نمی کردم. شانس آوردم در آن مسابقه نبودم چون اگر بودم حتما چند ماه محروم می شدم.
- این همه سال برای استقلال بازی کرده ام ولی بعد از بازنشستگی حتی یک بار هم مرا برای تماشای سابقات این تیم به ورزشگاه آزادی دعوت نکرده اند.
- یادش به خیر! بعضی از بازیکنان ما روش های خاصی را بلد بودند. برای مثال یک عده پیراهن استقلال را به هواداران متمول می دادند و به جای آن یخچال می گرفتند!
- تیمی که تابستان ۱۳۷۰ در بنگلادش قهرمان آسیا شد بدون شک بهترین تیم تاریخ استقلال بوده است.
