خبرورزشی | «اینتر تیمی‌ست که مرا به اروپا آورد، باعث شد به مردی کامل تبدیل شوم. همیشه در قلبم خواهد ماند. و حالا خوشحالم که در این رقابت بزرگ به‌عنوان رقیب مقابلش قرار می‌گیرم.»
نه، صبر کنید: این‌ها حرف‌های واقعی لائوتارو در مونت‌ژوئیک نیست. فقط یک بازی ذهنی‌ست؛ نگاهی به گذشته‌ای که می‌توانست مسیر دیگری داشته باشد. اگر کرونا رخ نداده بود—و آن انتقال در ژانویه‌ی ۲۰۲۰ که تنها چند قدم تا نهایی‌شدن فاصله داشت متوقف نمی‌شد—امشب شاید لائوتارو با پیراهن بارسلونا برای فینال می‌جنگید. اما حالا، اینجاست. با نگاهی مصمم، با غروری سرکش، و با وسواس—آری، با «و» بزرگ—وسواس فتح لیگ قهرمانان. جامی که برای لائوتارو، حلقه‌ی گمشده‌ی مسیر حرفه‌ای‌اش است.
او گفت: «مقابل‌تان لائوتارویی ایستاده که هنوز تشنه‌ی پیروزی‌ست، تشنه‌ی جام‌ها، و مشتاق رسیدن به فینال. از تجربه‌ی چنین بازی‌ای هیجان‌زده‌ام.»
او پیش‌تر هم در نیوکمپ، دوبار دروازه‌ی بارسا را باز کرده. حالا می‌گوید: «الآن پیرتر شده‌ام»، با لبخندی که «تورو» را بیشتر شبیه رهبر تیم می‌کند تا مهاجمی در اوج. این بازی، برای او سنگین‌تر از بقیه است؛ نه فقط به خاطر اهمیتش، بلکه به‌دلیل زمانی که در آن قرار دارد: درست بعد از سه شکست متوالی، جایی که رویای «همه‌چیز» جای خود را به کابوس «هیچ» داده بود.
در این روزهای تلخ، لائوتارو خودش را به‌عنوان یک کاپیتان واقعی نشان داد. در آپیانو تیم را دور هم جمع کرد، حرف زد، شنید، و کمک کرد صفحه‌ای سفید پیش‌روی هم‌تیمی‌ها قرار بگیرد؛ فرصتی برای نوشتن دوباره، بدون توجه به صفحات قبل.
«با هم صحبت کردیم. هم‌تیمی‌هایم می‌دانند: واژه‌ی کلیدی ما انسجام است. باید کنار هم بمانیم، چون فقط یک تیم متحد می‌تواند از زمین بلند شود.»
او در تمرینات، نشانه‌های قدرت و میل به بازگشت را دید:
«سه باخت پیاپی سخت بود؛ ما به آن عادت نداریم. اما تیم در این روزها عالی کار کرده و من امیدوارم. در نگاه همه، اشتیاقی برای دگرگون‌کردن اوضاع دیدم.»
و می‌توان به او اعتماد کرد—چون در لیگ قهرمانان، هیچ‌گاه این‌قدر کامل و بی‌نقص نبوده. این بهترین تورنمنت اروپایی‌اش است؛ آن‌قدر خوب که همین دوئل با بارسلونا شاید در سرنوشت توپ طلا هم تأثیر بگذارد.
اما خودش می‌گوید: «اول جام‌های تیمی، بعد جوایز فردی.»
روحیه‌اش آماده است—یا دست‌کم، نگاهش این‌طور می‌گوید. نگاهی که او را شبیه بازمانده‌ای از تیم ۲۰۱۰ اینتر می‌کند: تیمی با اراده، با غیرت، و سرسختی.
او گفت: «غیرت باید همیشه باشد. ما آماده‌ایم که همان روحیه را به میدان بیاوریم و بازی‌ای با شخصیت بالا ارائه دهیم. این تیمی‌ست که در سه سال گذشته، دو بار به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان رسیده. رؤیای ما، و هواداران‌مان، رسیدن به فینال دیگری‌ست.»
و شاید در بارسلونا، روزی حسرت بخورند که آن انتقال ناتمام ماند. از آن ماجرا فقط پیوندی عاطفی با مسی باقی مانده؛ کسی که حامی بزرگ لائوتارو بود.
از او پرسیده شد: «آیا می‌شود یامال را با مسی مقایسه کرد؟»
پاسخ داد: «لامین عالی‌ست، اما مسی همیشه بزرگ‌ترین تاریخ خواهد بود.»
و امشب، شماره‌ی ۱۰ آرژانتین، برای اینتر به میدان خواهد رفت.
