زمانی که فیلم Dog Soldiers در سال ۲۰۰۲ با هجوم خونین خود به سینمای بریتانیا وارد شد، فیلمی بود لبریز از ادای دین به کلاسیک های ژانر، خشونتی افسارگسیخته و کمدی سیاهی که به درستی چاشنی اش شده بود. همین اثر توانست نام تازه ای را به سینمای وحشت معرفی کند: «نیل مارشال»، فیلم سازی ۳۲ ساله که نخستین تجربه ی کارگردانی اش، او را به سرعت به عنوان امیدی نو برای احیای سینمای ترسناک بریتانیا مطرح کرد. مردی که از پشت دوربین سوپر-۸ خود و در تاریکی سینمایی که ایندیانا جونز را در حال نبرد با نازی ها می دید، دل به جهان تصویر بسته بود، حالا با سابقه ای در تدوین و نگاهی مشتاق، توجه همگان را جلب کرده و راه را برای ماجراجویی بعدی اش در تاریکی هموار ساخت. آنچه مارشال در گام دوم خود، یعنی فیلم The Descent، رقم زد، نه فقط مخاطبان، بلکه خود او را نیز غافلگیر کرد. این فیلم که هم جایزه ی بهترین کارگردانی در جوایز مستقل بریتانیا را از آن خود کرد و هم جایزه ی سَترن برای بهترین فیلم ترسناک را، به موفقیتی چشم گیر در گیشه رسید و مهم تر از آن، تحسینی سراسری در جهانِ منتقدان و تماشاگران جدی سینما به دست آورد.
حساب کاربری
