خبرورزشی | در اتفاقی جالب در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا میان بارسلونا و اینتر، می توان گفت دو نسل متفاوت از بازیکنان به مصاف هم می روند، مثلا بین کوبارسی و آچربی، دو «پلی‌میکر» خط دفاع، ۱۹ سال فاصله است!
همه‌چیز به نگرش بازمی‌گردد. برنده‌ی امشب—و شاید هفته‌ی آینده—نه فقط تیم بهتر، که تیمی‌ست که بیش‌تر برای رقیب احترام قائل است. باید مراقب بود: مراقب دست‌کم گرفتن باورهای حریف. مراقب نگاهی که اینتر را مجموعه‌ای از «بومر»های ازمدافتاده می‌بیند. و همین‌طور، باید از این تصور هم دور شد که بارسا فقط از «کودکان» تشکیل شده است.
میانگین سنی در این نیمه‌نهایی یک فاکتور مهم است. اما این فقط عدد نیست؛ محصول سیاست‌هایی‌ست که در دو باشگاه، مدت‌ها پیش از شروع فصل شکل گرفته‌اند. هر دو تیم با مشکلات مالی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، اما پاسخ‌شان به بحران، متفاوت بوده: یکی به سوی تجربه رفته، دیگری به سوی جوانی.
و حالا، به این نقطه رسیده‌ایم: نخستین فرصت، مقابل شاید آخرین فرصت. کدام‌یک سنگین‌تر است؟ در زمین، کدام‌یک تعیین‌کننده‌تر خواهد بود؟
اردوگاه اینتر
امشب مونت‌ژوئیک، شش روز دیگر سن‌سیرو. گویا دو جلسه از یک دادگاه تجدیدنظر. میانگین سنی اینتر ۲۹.۳ سال است و بارسا ۲۴.۹ سال. در دو سوی میدان، فرانچسکو آچربی و لامین یامال – پائو کوبارسی ایستاده‌اند: اولی متولد ۱۹۸۸، دومی‌ها ۲۰۰۷. وقتی کوبارسی و یامال به دنیا آمدند، آچربی در سری C۱ برای پاویا نیمکت‌نشین بود. نوزده سال فاصله، بین دو مهره‌ی کلیدی در قلب دفاع دو تیم؛ مهره‌هایی که شاید در کانون تیترها نباشند، اما کنترل ریتم بازی دست آن‌هاست.
آچربی نماد بازاری‌ست که اینتر ناگزیر از حضور در آن شده؛ نه از سر انتخاب، بلکه به‌دلیل بحران اقتصادی مالکان چینی. انتقالی کم‌هزینه (۳.۵ میلیون یورو) و با بازدهی بالا. فهرستی از مهاجمانی که او مهار کرده، طولانی‌ست. حتی هنوز هم برخی او را بهترین گزینه برای مهار هالند در تیم ملی می‌دانند.
در بلندمدت، سن اهمیت دارد. اما در یک شبِ تک‌حذفی؟ شاید نه‌چندان. مهم‌تر برای اینزاگی، این است که آچربی نماینده‌ی گروهی از بازیکنان اینتر است که در نقطه‌ی «همه‌چیز یا هیچ» ایستاده‌اند. بازیکنانی مثل میختاریان، زومر، دارمیان. یا حتی نیمکت‌نشین‌هایی چون طارمی و آرناتوویچ. حتی چالهان‌اوغلو و زیلینسکی، که اگرچه هنوز در اوج‌اند، اما از ۳۰ گذشته‌اند. چند بار دیگر چنین فرصتی برای رسیدن به فینال چمپیونز لیگ خواهند داشت؟
این اضطرار، می‌تواند منبع قدرت باشد، نه ضعف. حتی اگر در ناخودآگاه بازیکن بماند، تأثیرش واقعی خواهد بود. امشب، تأثیرش را خواهیم دید.
اردوگاه بارسلونا
اما برای پائو کوبارسی و لامین یامال، این احتمالاً اولین فرصت از چندین فرصت است. هر دو متولد ۲۰۰۷. لامین ژانویه هجده‌ساله شد، کوبارسی تابستان امسال خواهد شد. آن‌ها نوک درخشان هرم لاماسیا هستند؛ راه‌یافته به تیم اول.
بارسا فاجعه‌ی مالی را به یک فضیلت بدل کرد. مسیری متفاوت با اینتر؛ با تمرکز روی بازیکنان آکادمی. ابتدا ژاوی، حالا فلیک، بر استعدادهایی تکیه کرده‌اند که شاید در شرایط عادی همچنان در رده‌های پایین بودند. نتیجه: بارسا اولین تیمی‌ست که سه‌بار قهرمان Youth League شده است.
در آغاز فصل، فلیک حتی از مارک برنال (متولد ۲۰۰۷) در ترکیب اصلی استفاده کرد—بازیکنی که حالا به‌دلیل پارگی رباط صلیبی غایب است. جای او را کاسادو گرفت (۲۱ساله، که او هم حالا مصدوم است).
الخاندرو بالده (۲۱ ساله)، بازیکن فیکس، جای خود را به جرارد مارتین داده—۲۳ ساله، اما هنوز بدون جایگاه ثابت. فلیک حتی از هکتور فورت، متولد ۲۰۰۶، در ۱۷ بازی فصل استفاده کرده.
فرمین (۲۱ساله)، گاوی (۲۰)، و پدری (۲۲ساله، با ۶ فصل حرفه‌ای) دیگر پایه‌های تیم‌اند. کنار آن‌ها، کونده، دنی اولمو (۲۶)، دی‌یونگ (۲۷) و رافینیا (۲۸) قرار دارند.
خلاصه اینکه، جوانی و لاماسیا در قدرت‌اند. امشب مشخص خواهد شد که آیا در قدرت این نیمه‌نهایی هم هستند یا نه.
