کوکورا دیگر وجود ندارد. این شهر در سال ۱۹۶۳ با چهار شهر دیگر ادغام شد تا کیتاکیوشو را تشکیل دهد. شهری که امروز کمتر از یک میلیون نفر جمعیت دارد و در جنوب غرب ژاپن واقع است.
اما نام کوکورا همچنان در ذهن جمعی ژاپنی ها باقی مانده است. پایان کار آن می توانست بسیار دردناک تر باشد.
کوکورا یکی از اهدافی بود که ایالات متحده برای بمباران اتمی ژاپن در سال ۱۹۴۵ انتخاب کرده بود، اما به طرزی معجزه آسا دوبار از نابودی در روزهای پایانی جنگ جهانی دوم گریخت.
در واقع، در روز ۹ اوت، کوکورا تنها چند دقیقه با سرنوشتی مشابه هیروشیما که سه روز پیش از آن بمباران شده بود، فاصله داشت.
اما این سلاح ویرانگر هیچ گاه در آنجا استفاده نشد، چرا که ترکیبی از عوامل، نیروی هوایی آمریکا را مجبور کرد ناگاساکی را هدف قرار دهد.
برآورد می شود که بمباران ها ۱۴۰ هزار نفر را در هیروشیما و ۷۴ هزار نفر را در ناگاساکی کشتند و هزاران نفر دیگر نیز سال ها از آثار پرتوهای رادیواکتیو رنج بردند.
«شانس کوکورا» به ضرب المثلی در زبان ژاپنی تبدیل شد برای اشاره به گریز خوش شانس از سرنوشتی دهشتناک.
اما واقعاً چه اتفاقی افتاد؟
ابرها و دود در آسمان
بمب پلوتونیومی که در ناگاساکی انداخته شد، در اصل برای کوکورا در نظر گرفته شده بودتا اواسط ژوئیه ۱۹۴۵، مقامات نظامی آمریکا ۱۲ شهر در ژاپن را به دلیل وجود اهدافی چون کارخانه ها و پایگاه های نظامی برای حمله با بمب اتمی انتخاب کرده بودند.
کوکورا پس از هیروشیما در اولویت قرار داشت. این شهر مرکز تولید تسلیحات و میزبان یکی از زرادخانه های عظیم ارتش ژاپن بود.
در روز ۶ اوت، اگر به هر دلیلی ارتش آمریکا نمی توانست بمب را بر فراز هیروشیما بیندازد، این کوکورا بود که هدف نخستین بمب اتمی قرار می گرفت.
سه روز بعد، بمب افکن های بی۲۹ در ساعات اولیه صبح به سوی کوکورا پرواز کردند. بمب افکن باکسکار، یکی از آن ها، بمب فت من را حمل می کرد. بمبی پلوتونیومی که حتی از بمب اورانیومی هیروشیما هم قدرتمندتر بود.
اما صبح آن روز کوکورا در پوششی از ابر قرار داشت. دید کم ممکن است به دلیل دود ناشی از آتش سوزی های روز قبل در شهر همسایه یاواتا که با بمباران متعارف ایجاد شده بود، تشدید شده باشد.
برخی تاریخ نگاران نیز گفته اند کارخانه های کوکورا به عمد زغال سنگ سوزانده بودند تا هنگام حملات هوایی مکرر در سراسر ژاپن، با ایجاد پرده ای از دود از شهر محافظت کنند.
طبق اسناد ارتش آمریکا و گزارش ویلیام لارنس، خبرنگار نیویورک تایمز که در یکی از هواپیماهای ماموریت ۹ اوت حضور داشت، بمب افکن های بی۲۹ سه بار بر فراز کوکورا چرخیدند.
دستور داده شده بود که بمب تنها پس از شناسایی بصری هدف انداخته شود تا حداکثر قدرت تخریب حاصل شود.
مشکل این بود که پیش از آن که شناسایی صورت گیرد، پدافند زمینی کوکورا هواپیماها را دید و به سویشان آتش گشود.
در این لحظه بود که سرگرد چارلز سوئینی، خلبان باکسکار، تصمیم گرفت به سوی ناگاساکی برود. چرا که هواپیماها نیز در این انتظار سوخت ارزشمند خود را مصرف می کردند.
کوکورا نجات یافته بود. برای بار دوم.
پایتخت نبود
برآورد می شود که دست کم ۷۰ هزار نفر در بمباران ناگازاکی کشته شدنداز ماه مارس ۱۹۴۵، هواپیماهای آمریکایی، با استفاده از بمب های آتش زا که شهرها را با خاک یکسان می کردند بی وقفه به ژاپن حمله می کردند.
تخمین زده می شود که تنها در یک حمله شبانه به توکیو در ۹ مارس، بیش از ۸۳ هزار نفر کشته و بیش از یک میلیون نفر بی خانمان شدند.
اما تا زمانی که بمب افکن های بی۲۹ در ماه اوت بر فراز کوکورا رسیدند، شهر عملا دست نخورده بود.
کوکورا، همراه با دیگر اهداف بالقوه بمب اتمی، از بمباران های آتش زا در امان مانده بود. مقامات نظامی آمریکا می خواستند این شهرها تا حد امکان دست نخورده باقی بمانند تا بتوانند آثار ویرانگر سلاح های اتمی را بهتر مطالعه کنند.
ناگاساکی در فهرست اولیه اهداف قرار نداشت، اما به دستور هری استیمسون، وزیر جنگ وقت آمریکا، به آن افزوده شد.
او توانست هری ترومن، رئیس جمهور وقت آمریکا را متقاعد کند که نابود کردن کیوتو که زمانی پایتخت ژاپن بود، آشتی پس از جنگ میان توکیو و واشنگتن را بسیار دشوار می کند.
اما مورخان آمریکایی بعدا گفته اند که استیمسون همچنین انگیزه ای شخصی برای نجات کیوتو داشت. او پیش تر بارها به ژاپن سفر کرده و گزارش شده که ماه عسلش را در آن شهر گذرانده بود.
آرامش و اندوه
کیتاکیوشو امروز یکی از سبزترین شهرهای آسیاستتسلیم بی قید و شرط ژاپن در ۱۵ اوت ۱۹۴۵ از سوی امپراتور هیروهیتو اعلام شد.
کوکورا که اکنون کیتاکیوشو نام دارد، از ویرانی گریخت، اما از بهت و اندوه نه.
زمانی که معلوم شد بمبی که بر ناگاساکی انداخته شده بود، در اصل برای این شهر در نظر گرفته شده بود، احساس آرامش با اندوه و همدلی درهم آمیخت.
کیتاکیوشو دارای بنای یادبود بمب اتمی ناگاساکی است که در پارکی ساخته شده بر زمین های سابق زرادخانه تسلیحاتی واقع شده است.
در این بنا، هم نجات نزدیک کیتاکیوشو و هم رنج ناگاساکی توصیف شده اند. این بنا از سال ۱۹۷۳، هر سال در ۹ اوت میزبان مراسم بزرگداشت است.
موزه صلح کیتاکیوشو نیز در سال ۲۰۲۲ گشایش یافت.
این دو شهر طی دهه ها پیوندهای دوستانه ای ایجاد کرده اند و سرنوشت های درهم تنیده شان به طور عمومی به رسمیت شناخته شده است.
اما کیتاکیوشو نیز دگرگونی های خود را تجربه کرده است. در جریان بازسازی ژاپن، این شهر صنعتی چنان آلوده شد که آب های خلیج دوکای آن تقریبا خشک شده بودند.
امروز، پس از دهه ها سرمایه گذاری در فناوری های تجدیدپذیر، از آن به عنوان یکی از سبزترین شهرهای آسیا یاد می شود. شهری که هرگز گذشته را فراموش نمی کند، اما با قاطعیت به سوی آینده گام برداشته است.
منبع: بی بی سی
منبع خبر: پایگاه خبری تحلیلی انتخاب
