خبرورزشی | در ورزشگاه امارات، با سوت پایان، گویی سمفونی‌ای به اوج رسید. بازیکنان PSG، خیس از عرق و فرسوده، روی زانو نشستند، یکدیگر را در آغوش گرفتند؛ هواداران مهمان در گوشه‌ی جنوب‌شرقی، شال‌ها را بالا بردند و آواز پیروزی سر دادند.
در همین لحظه، عثمان دمبله، با صندل و آرام، از کنار زمین عبور کرد—تصویری استعاری از بازیکنی که کارش را از پیش انجام داده بود. او گل اول را به ثمر رسانده بود، پیش از آنکه در دقیقه‌ی ۷۰ به دلیل مصدومیت جزئی تعویض شود. در شبی پر از تنش و خطا، او تنها کسی بود که انگار بازی را روی حالت آسان اجرا می‌کرد.
پیروزی PSG بی‌چون‌وچرا شایسته بود: چه از نظر فنی، چه از نظر ساختار. آرسنال به داور اسلوونیایی اعتراض داشت، اما این گلایه‌ها تنها حقیقتی را پنهان می‌کرد: اینکه قدرت فیزیکی لیگ برتر، معیار مطلق فوتبال اروپا نیست. و در تقابل با تیمی مانند PSG—تیمی ساختارمند، تکنیکی، و منظم—آرسنال دست‌پاچه شد.
دمبله، نماد فوتبال مدرن بدون برخورد
در PSG، همه‌چیز از پیش طراحی شده بود. مدافعان کناری توپ را به جریان می‌انداختند، دمبله عقب می‌کشید—گاهی حتی عقب‌تر از هافبک‌ها—و کناره‌ها توسط دزیره دوه و کواراتسخلیا باز می‌شد. در عمق، فابیان رویز و ژوائو نوس با حرکاتی از پیش تمرین‌شده دفاع حریف را از هم می‌گسستند.
این حرکات، تکه‌های پازلی بودند در سیستم پیچیده‌ی لوئیس انریکه؛ مجموعه‌ای از اهرم‌ها و واکنش‌ها که مدافعان را از منطقه‌ی امن‌شان بیرون می‌کشید و تحت فشار همزمان قرار می‌داد.
در همان دقایق ابتدایی، دمبله با سماجت توپ برگشتی را گل کرد—حرکتی که شاید ساده به‌نظر برسد، اما یکی از مهم‌ترین گل‌های دوران حرفه‌ای‌اش بود.
لحظه «فارغ‌التحصیلی» دمبله
دمبله پیش از این پنج قهرمانی لیگ و یک جام جهانی در کارنامه دارد، اما گل‌های واقعاً تعیین‌کننده‌اش اندک‌اند. از هفت گل ملی‌اش، بیشترشان در بازی‌های دوستانه به ثمر رسیده‌اند. حتی گلش در نیمه‌نهایی جام حذفی آلمان مقابل بایرن، با تمام اهمیتش، هرگز چنین وزنی نداشت.
برای همین است که این گل در لندن، شاید لحظه‌ی «فارغ‌التحصیلی» او باشد. گامی به سوی قله‌هایی که سال‌ها انتظارشان می‌رفت.
تنها هفت ماه پیش، دمبله به دلیل بی‌انضباطی، از لیست بازی رفت مقابل آرسنال خط خورد. آن زمان گفته می‌شد که انریکه به‌دنبال ساخت PSG جدیدی‌ست، و دمبله نماینده‌ی گذشته‌ای فراموش‌شده است.
اما حالا؟ او آخرین بازمانده‌ی نسل ستاره‌های بزرگ PSG است—تنها کسی که در خیابان‌های لندن هنوز شناخته می‌شود. این نه‌تنها او را بی‌ربط نکرده، بلکه به او حالتی اسطوره‌ای داده.
در همان دقایق آغازین، او تک‌تک نام‌های بزرگ آرسنال را به چالش کشید: رایا، رایس، سالیبا. گویی یک نفر، تنهایی سایه انداخته بود بر تمام خطوط حریف.
و بدون کم‌اهمیت‌کردن نقش امباپه، باید گفت: امشب، ستاره‌ی نمایش، عثمان دمبله بود.
