به گزارش خبرورزشی، در دیلی میل اسپورت به موازات نگاه مثبت به جام جهانی باشگاه ها، یک نقد منفی هم منتشر شده که خواندنی است؛
در جام جهانی باشگاه های فیفا چند زاویه مثبت وجود دارد. یکی شان «آوکلند سیتی» است. دیگری: دروازه بان آن ها، کانر تریسی، ۲۸ ساله که شغل اصلی اش رانندگی لیفتراک در انبار دارویی است.
او یک ماه از کار مرخصی گرفته تا در مسابقه ای برابر بایرن مونیخ در سین سیناتی به میدان برود. بخشی از این مرخصی بدون حقوق است. ساعت ۵ عصر به وقت بریتانیا، او باید به مصاف هری کین برود و امیدوار باشد کمرش اذیتش نکند، چون کار روزمره آسیب هایی به بدنش زده است.
در سمت مقابل، بایرن مونیخ مانوئل نویر را دارد و در خط حمله آوکلند، آنگوس کیلکولی ایستاده؛ یک مدیر فروش ابزارآلات صنعتی. کاپیتان آوکلند، ماریو ایلیچ، نماینده فروش کوکاکولاست و مدافع ستاره شان آدام میچل، مشاور املاک سابقاً بازیکن بولتون است.
در سیستم آماتور فوتبال نیوزیلند، هیچ کدام از این بازیکنان حقوق رسمی نمی گیرند – فقط هزینه ای حداکثر ۷۰ پوند در هفته دریافت می کنند. زمین شان هم توسط داوطلبان کوتاه می شود. اما در سطح خودشان استاد بردن اند؛ ۱۳ قهرمانی در لیگ قهرمانان اقیانوسیه از ۱۸ فصل. به همین خاطر بارها به جام جهانی باشگاه ها راه یافته اند؛ این، دوازدهمین حضورشان است.
در سال ۲۰۱۱ آن ها سوم شدند – اما آن موقع تورنمنت حال وهوای دیگری داشت. رده ۴۹۵۷ اُپتا برای آوکلند شاید بهتر گویای واقعیت باشد.
مسابقه برابر بایرن، بنفیکا یا بوکاجونیورز؟ واقعاً سناریویی شگفت انگیز است، به همین خاطر هم رسانه هایی در هفته گذشته داستان شان را پوشش دادند.
اما سؤال مهم تر اینجاست: وقتی آوکلند سیتی از آمریکا بازگردد چه اتفاقی می افتد؟ اگر آن ها در سطح کشور، مانند «پی اس جی» شمال نیوزیلند هستند، ۲.۶۴ میلیون پوند جایزه ای که از فیفا می گیرند چه تأثیری بر رقبا خواهد داشت؟ در حالی که اکنون تنها مقام سوم لیگ منطقه ای شان هستند.
سؤالی کوچک به نظر می رسد، اما در نیوزیلند بحث هایی درباره نحوه تقسیم این پول بین رقبا وجود دارد. همچنین تردیدهایی در مورد «آماتور» بودن واقعی تیم ها مطرح شده است. اگر عمده این پول به آوکلند برسد، آن ها به سطحی دست خواهند یافت که حذف شان تقریباً غیرممکن می شود.
همین نوع نگرانی در آرژانتین هم وجود دارد. بوکاجونیورز و ریورپلاته برای حضور در تورنمنت حدود ۱۱ میلیون پوند دریافت می کنند، درحالی که تیم قهرمان لیگ آرژانتین (پلاتنزه) تنها چند صد هزار پوند گرفته است. سایر کشورها نیز احتمالاً دغدغه های مشابهی دارند.
شاید گفته شود این «غنیمت موفقیت» است – اما بیشتر شبیه بحران هایی تازه است که از ناکجاآباد آمده اند و اکنون باید فوراً مدیریت شوند تا تعادل اکوسیستم ها از بین نرود.
و آیا همین موضوع، اصل ماجرای این تورنمنت بی معنا نیست؟ پروژه ای نمایشی و تحمیلی از سوی اینفانتینو که هیچ کس واقعاً نخواستش، اما حالا پیامدهای فراوانی برای دنیای فوتبال دارد: از فرسودگی بازیکنان، تا پیچیدگی های قوانین مالیاتی (PSR)، و سلطه تیم های نیمه حرفه ای در برخی مناطق.
البته، اینفانتینو همیشه به دنبال «اختلال» بوده است. او به لیگ قهرمانان اروپا حسادت دارد و می خواهد نسخه خودش را بسازد. اما این اختلال، توجیه ندارد؛ تورنمنتی است بی ربط برای همه، جز آن هایی که از آن ثروت می کشند.
در USA Today نوشته شده بود: «به رغم تلاش شدید فیفا، علاقه به جام جهانی باشگاه ها تقریباً صفر بوده است.»
حتی با ورود تیم لیونل مسی –اینتر میامی – فیفا مجبور شد قیمت بلیت ها را تا یک ششم کاهش دهد. در بازی افتتاحیه، بلیت ها تنها با ۴ دلار (در صورت خرید گروهی دانشجویی) عرضه می شدند.
این همان سطح از شرمندگی است که اینفانتینو شایسته اش بود؛ آن هم در کشوری که مردمش اگر چیزی برایشان مهم باشد، دیوانه وار دنبالش می کنند.
در روزهای اخیر در تلویزیون مسابقات گلف US Open، هاکی، بسکتبال، بیسبال و حتی ورزش های دانشگاهی پخش می شدند همه هم به اندازه خودشان بیننده داشتند، همان طور که لیگ برتر انگلستان دارد؛ چون معنا دارند، تاریخ دارند، ارزش ورزشی دارند.
اما جام جهانی باشگاه ها، حتی با وجود مسی و میلیاردها دلار، هیچ کدام از این ویژگی ها را ندارد. نه لیگ قهرمانان است، نه حتی نزدیک به آن. تنها چیزی که ثابت کرده، این است که حتی فوتبال هم نقطه اشباع دارد.
مشکل، فوتبال نیست؛ مشکل، محصولی است که از ابتدا ظاهری زرق وبرق دار اما محتوایی پوچ داشت.
شاید بتوان این ماجرا را با پروژه گلف LIV مقایسه کرد: همه پول، هیاهو و ستاره های دنیا هم تضمین نمی کند که مردم واقعاً اهمیت بدهند. شاید باید یکی از دوستان سعودی اینفانتینو زودتر هشدار می داد.
طفلکی، فکر می کرد دارد ماهی در بشکه شکار می کند – اما انگار یکی از انگشت های پای خودش را پراند. اگر فقط خودش آسیب می دید، شاید حتی کمی خنده دار هم بود!
