شجاع خلیل زاده قطعاً یکی از بهترین مدافعان فوتبال ما در ۱۵ سال اخیر بوده که خیلی ها از جمله خود ما در آن هفت سال غیبت از تیم ملی منتقد این رفتار با او بودیم. شجاع بازگشت و تا حدودی حقش را گرفت اما او می توانست حداقل دو برابر این تعداد بازی ملی داشته باشد.
ولی توانایی های فنی او سوژه بحث ما نیست. شجاع لااقل در ماه های اخیر خود را تبدیل به سخنگوی فوتبالیست ها و مدافع حقوق تراکتور کرده، در حالی که یک باشگاه حرفه ای برای تخصص های مختلف نیرو به اندازه کافی دارد!
اگر دفاع شجاع از بیرانوند را به حساب رفاقت او با این گلر ملی پوش بگذاریم، حالا دیگر هیچ توجیهی برای حرف های همیشگی او وجود ندارد. او تقریباً در رابطه با هر موضوعی نظر می دهد و کافیست یک منتقد یا یک رسانه حرفی بزنند، بلافاصله باید منتظر جوابیه شجاع باشیم!
به تازه ترین اظهارات او نگاه کنید؛ «چه چیزی به تیم ملی دادید که الان انتظار دارید؟ الان هر کسی درباره تیم ملی صحبت می کند. زمانی می توانید این حرف را بزنید که چهار بازی دوستانه خوب برای تیم ملی فراهم کرده باشید. چرا نمی گویند شجاع خلیل زاده که ۳۶ سال سن دارد، چطور زندگی می کند که اینگونه بازی می کند؟ یک بار شده درباره این موضوع صحبت کنند؟ همه کریستیانو رونالدو را مثال می زنند اما چرا راه دور می روید؟ این بازیکنان داخلی را ببینید.»
اینکه او از رسانه ها می خواهد به جای پرداختن به زندگی ستاره ای مثل رونالدو به زندگی او بپردازند، از آن حرف های عجیب است. در مورد مسایل فنی جنبه انتقاد ندارید، وای به وقتی که پرده از زندگی شخصی فوتبالیست ها برداریم! آنها که تمام امتیازات شهرت و ستاره بودن را می خواهند بدون ذره بین مردم و نورافکن رسانه ها!
در جای دیگر او خود را سخنگوی تیم ملی معرفی کرده و در حالی که این تیم لااقل چند عنصر رسانه ای دارد و در حالی که فدراسیون فوتبال باید جوابگوی انتقادات مدیریتی باشد، معلوم نیست که شجاع با کدام حکم یا به لطف کدام رابطه، چنین بی منطق به منتقدان تیم ملی می تازد؟!
اصلاً مگر در دنیا تیمی ملی وجود دارد که منتقد نداشته باشد؟ چرا باید آقای خلیل زاده به جای انجام وظیفه خود و خوب تمرین کردن و خوب بازی کردن، نقش سخنگوی امیر قلعه نویی را بر عهده بگیرد؟ چون قبلاً این کار را برای تراکتور و زنوزی و بیرانوند و دیگران انجام داده و خیلی خوب از پس آن بر می آید؟!
اگر شجاع فراموش کرده ما که یادمان هست زمانی همین کارها را برای پرسپولیس می کرد و وقتی به قطر رفت و لوگوی الریان را بوسید، چنان از چشم همه افتاد که در بازگشت هیچکس او را نمی خواست و به اجبار راهی تراکتور شد! به یاد داریم که شجاع تا روز آخر نقل و انتقالات هم منتظر یحیی و پرسپولیس ماند، او را نخواستند و حالا چنین برای تراکتور سینه چاک می دهد!
اما بخش آخر حرف های او که دیگر گل سرسبد ماجراست! شجاع خود را با رونالدو مقایسه کرده و معلوم نیست این اعتماد به نفس را از کجا آورده است! حکایت ما سه نفر را کجا می برید!
شجاع و هیچ کدام از بازیکنان ما کارنامه و جایگاه رونالدو را ندارند و جالب اینکه همان رونالدو با آن عظمت، روزی نیست که زیر فشار انتقادات رسانه های پرتغالی یا حتی عربستانی نباشد! اما تا امروز حتی یک بار به منتقدان حمله نکرده و آنها را دعوت به سکوت نمی کند!
اینجا را ببینید:
